Ne anlatayım ki, hangi birini anlatayım. Ebeydi, devrimcilerin Anasıydı, ölüleri yıkardı, çocuk okuttu, işe koydu, evlendirdi. Hangi birini yazsam bir diğeri eksik kalıyor. Yaşlandığında artık hafızası gitmeye başladığı dönemlerde
"Ben bu insanlar için çok çalıştım, gece gündüz koştum; ama bak elden ayaktan düştüm hangisi kapımı çalıyor. Bu dünya boş kızım" derken dolan gözlerini unutamıyorum.
Unutmayayım.
Biri sorarsa beni, "Elif Ananın tornu" deyin. Ben öyle diyorum çünkü. Kulağıma biraz Kırmançkiyi o bıraktı, evde anadilini yine o konuştu. Uşene Kalmemi'nin torunu! Onlar gibi, o kültürün devamcısı oldu, dilini aktarmaya çalıştı. Sonra da vakti dolunca gitti. Bilirsiniz Raa Haq inancında insanın ölümü yoktur.
Elif Ana o sebeple şu an belki Dersim'de bir ağaç, bir kelebek, yeni doğan bir bebek...
O devrini sürdürürken bize onun anıtını/ mekanını/ mezarını yapmak düştü. Kendisi nasıl örnek bir insandıysa mezarı da örnek teşkil etsin istedik. Mezarına öyle inancımızda olmayan Arapça dualar yazdırmadık. Kendi inancımız gereği "Mekane xo mekane Ana Fatma vo, dewre xo daim vo" yazdırdık. Çünkü isteriz ki onun mekanı Ana Fatma olsun, Ana Fatma ona "wayire" olsun.
Mezar taşının arkasına da bir not düştük, tamamı oraya sığmadı; ancak ben burada paylaşıyorum:
Tı nak bırna est hard.
Hard ra vejiya je gul sosın domani.
Domon ra kınci deşti.
Biye honde derzenu zujey.
Domani da wendene.
Merdu da şütene.
Dıdan onti;
Goni hetera şi, dıdani şi alden.
Çêverê çê xo, kerdene ra dinara
Derdê dina kerde vila xo
Meyita xo Estomol ra ame hardê xo
Anneannemin mezarı için şiir yazan Ana Xime'ye çok teşekkür ederim.
