Gül ile bülbüle dair pek çok hikâye vardır. Bunların bazıları dini açıdan, bazıları aşk açısından bazıları ise vefa gibi konular üzerine kurgulanmışlar. En hoşuma giden anlatı ise Gül’e rengini veren hikâyedir:
Gül, henüz açmamıştır; ama göklerde dolanıp duran Bülbül onun konusunu duyar. Onu daha görmeden âşık olur. Gider Gül’ü bulur, ona şarkılar söyler; ancak Gül ona karşılık vermez, açmaz bir türlü. Gece gündüz demeden öterek aşkını anlatan Bülbül, en sonunda ölümü dahi göze alır. Bilindiği gibi Gül’ün dikenleri vardır!
Bülbül kalbini Gül’ün dikenlerine saplar. İşte o zaman Gül, açar; ancak öyle bir açar ki masumiyeti temsil eden beyaz rengi, Bülbül’ün kanları ile kırmızı olur. Kırmızı rengi güle böyle karışır. Bu yüzden derler, “Gülü seven dikenine katlanır” diye.
Gül ile Bülbül
Bir gün eve geldim, çalışma masamın yukarısındaki panomda yeni bir kağıt gördüm. Ben evde yokken ablam gelip gitmiş ve Nevres-i Kadîm’in aşağıdaki şiirini kendi el yazısıyla yazıp asmış. Okumaya doymayalım.
Senden bilirim yok bana bir fâide ey gül
Gül yağını eller sürünür çatlasa bülbül
Etsem de abesdir sitem-i hâre tahammül
Gül yağını eller sürünür, çatlasa bülbül!
Ellerle o zevk etdi ben âteşlere yandım
Çektim o kadar cevr ü cefâsın ki usandım
Derlerdi kabûl etmez idim, şimdi inandım
Gül yağını eller sürünür, çatlasa bülbül!
Senden güzelim çare bana kat’-ı emeldir
Etsen dahi ülfet diyemem ellerle haleldir
Ağyâr ile gezsen de gücenmem ki meseldir
Gül yağını eller sürünür, çatlasa bülbül!
Gördüm açılırken bu seher goncayı hâre
Sordum n’ola bu cevr ü cefâ bülbül-i zâre
Bir âh çekip hasret ile dedi ne çâre
Gül yağını eller sürünür, çatlasa bülbül!
Bîgândıe-edadır bilir ol âfeti herkes
Ümmîd-i visâl eyleme andan emelin kes
Beyhûde yere âh u figân eyleme nevres
Gül yağını eller sürünür, çatlasa bülbül…
Nevres-i Kadim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder